itiraf köşesi

Önceki yerde banlandıktan sonra farklı bir nickle girdim.
Az daha editör yapacaklardı. (bkz:swh)
Yapsalar önce admini banlayıp darbe yapacaktım.
Sonra beni banladılar.
Bu yeni oldu.

Zamanı gelince kim , kimler için ne yanlışlar yapmış öğreneceğiz.
Şimdilik kendimi burada güvende hissettiğimi söylemek istiyorum.

bir tane yazar hakkında yanılmışım.
adam gibi adam hatta kral diyordum.
geçen fark ettim.
(bkz:#2341)
oysaki bayanmış.
kraliçemiz çok yaşa.

Ağustos ayından bu yana ruhen çökmüş durumdayım en azından hissettiğim bu . Haziran ayında annemin boğazında yemek yerken sürekli takılmalar oluyordu , en sonunda randevu alınıp gidilmişti. Endoskopi yapılırken yemek borusu etrafında kitle görününce doktor endoskopiyi yarıda kesti ve üniversite hastanesine sevk etti.

Üniversite hastanesinde ve diğer özel sağlık kuruluşlarında yapılan kontroller tek bir sonuca çıkıyordu ; kanser .

Ağustos ayında ki tedavilere başlanılmadan önce birçok testler yapıldı. Staja başladığım gün ile birlikte annem de haftanın 5 günü her gün radyoterapi ve haftalık 1 kere olmak üzere kemoterapi almaya başladı. İlk başlarda alışamadım tabi insan nasıl alışır ki böyle üzücü bir olaya. İlk haftalar nispeten iyi geçti ama tedavi sonlarına doğru alınan ilaçlar ve tedaviler yüzünden durum biraz kötüye gitmeye başlamıştı .

Tedavi bittikten sonra ki ilk 1 ay belki de en kötü zamanlardı. Ne yemek yenebiliyordu ne de su içilebiliyordu. Bunun neticesinde kilo da verilmişti , belli oluyordu . Evde de ister istemez bir huzursuzluk halı oluyordu kimse iyi değildi iyi hissetmiyordu.

Daha sonraları düzelmeler başlamıştı , rahat yemek yenilebiliyordu , hayat enerjisinin geri geldiği aşikardı. Uzandığı yerde saatlerce ağrı çektiği için oturan annem , şimdi istediği gibi gezebiliyordu çabuk yorulmuyordu.

15 günden kısa zaman içinde verilen test sonuçlarına göre doktor kitlenin şu anki durumuna bakıp ameliyat ya da tedaviye devam edilmesi gerektiğini söyleyecekler , iyi bir haber herşeyi değiştirebilir.

Belki yeri, belki değil. Sadece yazmak istiyorum. Bu güne dek hiç kimseye, hiçbir konuda "hayır" diyemedim. Çok küçük yaşta büyümek zorunda kaldım. Çok fazla şey yaşadım. Korkunç şeylerdi. Herkes "senin yerinde olsam ben kendimi çoktan öldürmüştüm. Sen çok güçlüsün. Bütün bunlara iyi dayanıyorsun." diyip durdu. Kimse bilmiyor, ama yıllardır büyük bir depresyonla, hiçbir yardım almadan başa çıkmaya çalışıyorum. Söyleyemiyorum. Anlatamıyorum. Çünkü akıl ve tavsiye vermeleri, yargılamaları, kendilerine pay biçmeleri, başka insanların sorunlarıyla benim sorunlarımı kıyaslamaları işe yaramıyor. Son zamanlarda olan umudumu da kaybetmiş gibiyim. Artık dışarıya karşı zorunlu gülümsemek, maske altına saklanmak çok ağır gelmeye başladı. Üstesinden gelemiyorum.

Bu aralar, Twitter çalışmalarım (bkz:guven sozluk) üzerine oluyor...
Katkıda bulunmak isteyenleri sahneye davet ediyorum :))

aslında çok yalnız bir insanım. ya da yalnız olmayı seçmiş bir insanım. neyse işte, her türlü yalnızım.

insanların bana karşı olan tutumlarından bıktığım için gerekli görmedikçe çok iletişim kurmuyorum.

neyse ki çok loser bir tip değilim. hocalarımın genelde el üstünde tuttuğu biriyim. ne zaman "ya hocam dersler çok geliyor üstüme" desem "sen yapamazsan kim yapacak?" tarzı cevaplar alıyorum.

keşke her şey dil öğrenmek kadar kolay olsa.

bir de klasik gitarda ustalaşsam yeter.

bugün youtube'da bir kıza özenerek, evde kendi saçımı kahkül kestim. hafif yamuk oldu. şuan aşırı sinirlerimi bozuyor. o makasa dokunan elimi kesesim var sözlük.

İnsanın korktuğu şey başına gelir derler ya. Hayatta korktuğum 2 şey var. Biri yanlış anlaşılmak, diğeri haksız yargılanmak. Üzülüyorum sözlük.

Bilmem kaç yaşındayım. Hala makyaj yapmayı bilmiyorum. Birde doğru düzgün orta karar giyinmeyi. Yanlış yanlamayın. Ya çok klasik bir kadın oluyorum ya da çok salaş. Arkadaş bunun ortası nedir nasil giyinilir ne neyle uyumludur neden bilmiyorum ben?

(bkz:28 şubat doğumlu olmak), Evet evet o gün geldi ve çattı... bgv
Benim ad günüm. İnsan bir mutlu bir huzurlu oluyor. Bugün eksiklerim var etrafımda... Bu dünya'dan göçüp gideni de var. Şehir dışında olanı da... Yani kısacası eksiğim be sözlük. Yanınızda bulunanların kıymetini bilin. Sarılın, öpün, koklamak eylemini gerçekleştirin. Pişman olacağınız hareketlerden kaçının... Küslük var ise barışın..! ölümlü dünya.
eksiğim be sözlük


Saygı ve sevgilerle...

Herkesten nefret ediyorum.
Eskiden her şeye gülen, neşeli bir insandım. Sonra beni bu hale getirdiler. En sevdiğim insanlara karşı bile içimde az da olsa nefret duygusu barındırıyorum ve bu beni asla rahatsız etmiyor.

Son 1 ay mutlu ve huzurlu günler geçirmeme vesile olan insana buradan teşekkürlerimi sunuyorum. Eğer okuyorsa tabi ki...
Nereden bilecekse neyse işte kısa süreli bir durum oldu ama olsundu. Güzel bir duygu idi.
(bkz:olmayacak dua'ya amin demek) böyle olsa gerek... Olsundu be güzelim her daim dua edenlerdeniz. Öncesine de amin sonrasına da amin...
Herşey gönlünce olsun...

İtiraf oldu mu bilemedim şimdi... Neyse artık, sözlük idare ediniz (bkz:bgv)

maneviyatımın güçlü olduğu bir zaman epey sıkıntılı bir süreçten geçen arkadaşıma şifa olmuşum. şimdi ben batarken o elimden tutuyor. nasıl hissettiğimi bilmiyorum. ama sözleri inanılmaz tesir etti. şunun farkına vardım, bazı insanlar bana yük oluyor ve onların hayatımın içine tükürmesine ben izin veriyorum. hem de mütebessim bir çehreyle. Bu hareketimi de olgunluk belirtisi zannediyorum. yok arkadaş! yeter artık.

bi tanesi söyle dedi, sana manevi olarak zarar veriyorum. Bu durumun farkındalar. istedikleri gibi hayatıma girip çıkıp at koşturabiliyorlar. aynı zamanda kariyerlerinde zirveye koşuyorlar. ben ne yapıyorum peki? ah ben atım sözlük. At kafalının tekiyim. Bundan sonra radikal bir karar alıp hiçbirine müsade etmeyeceğim. sevdiklerinden hayatımda değiller, yaralamak için benimleler.

pek çok filmi beğenmediğimden sürekli aynı filmleri tekrar tekrar izliyorum.

Asıl yazdığım sözlükten de kaçma isteği duyduğum için buraya geldim.
Bir türlü beceremedim şu aşık olma işini. beceremeyeceğim de galiba.
O kısım apayrı bir konu.
Bu sebepten zihnim bayağı meşgul ve karışık durumda.
Şu an ihtiyacım var ve ben yanımda kimseyi bulamıyorum.
Halbuki her ihtiyacı olan saniyesinde bana gelebileceğini bilir/biliyor.
Neden böyle oluyor?

müzisyenlerin tipine/güzelliğine göre sevilmesi beni irite ediyor.

mesela sevdiğim klasik müzik müzisyenlerini facebook olsun, twitter olsun hep takip ederim. 100 yorumun en az 90'i "aman tanrım çok güzelsin", "çok seksisin" türü yorumlar. "geçen konserde şunu şöyle çaldın ama pek güzel olmadı o" diyen insan sayısı yok denecek kadar az.

bunu pop müzikle, rock müzikle falan uğraşan birine yapsalar bana itici gelmez de ne bileyim karşındaki klasik müzikle uğraşan biri olunca da müziğinden ziyade güzelliğiyle ilgili yorum yapmak bana ters geliyor.

anna nadiryan diye bir hanım var mesela. ben bach yorumlarını çok aşırı beğeniyorum. ama kendisinin çok düz bir görünüşü olduğundan olsa gerek, onun müziği hakkında daha çok yorum yapıyorlar mesela. kendisi de sağolsun attığım her mesaja cevap verir, benim rezil bestelerimi dinleme lütfunda bulunur.

birisi mozart'a "çok yakışıklısınız mozart bey" dese adam "ne olmuş yakışıklıysam?" derdi herhalde.

whatsapp'a android için harry potter çıkartması gelmiş. Bilin bakalım kim android kullanmıyor?

Bayağı bayağı gözlerim doldu. Sözde android kullanan en yakın arkadaşım da üşendiği için yollamıyor hiç birini. Ben ağlamayayım da kimler ağlasın? Koynumda yılan beslemişim

İnanılmaz canım sıkıldı. Birden, durduk yere... sanırım paralel evrende dertlerim derya oldu. Yada bilmediğim bir ikizim var.

Umarım ikizim vardır. Zira Paralel evrendekine ulaşmak çok zor.

Hayatta güven duygumu yitirdim.Kendime bile güvenmiyorum