bugün youtube'da bir kıza özenerek, evde kendi saçımı kahkül kestim. hafif yamuk oldu. şuan aşırı sinirlerimi bozuyor. o makasa dokunan elimi kesesim var sözlük.
kendi gibi ve olduğu gibi olmalıdır. bu her insan için geçerlidir. çevreye, topluma, başka bir insana göre kendini şekillendirip bir kalıba sokmaya çalışmak yanlıştır.
Bu tekerlemeyle ilgili bir anımı paylaşmak istiyorum. Kuş lokumunu bilirsiniz. Eskiden pazarlarda naylon paketlerde satılırdı. Renkli renkli. Hala çok severim. Küçükken baya esmer, kara kuru bir kız çocuğuydum. Annem pazara giderken kendisinden kuş lokumu isterdim. O gidince de bacaklarımı balkon demirlerinden sallandırıp beklemeye başlardım. Yine yağmurlu bir günde aynı ritüel tekrar ederken balkon demirlerinde oturuyordum. Sokaktan birkaç çocuk toplanıp karşımda bu tekerlemeyi söylemişlerdi. O zamanlar sokakta lakabım (bkz:arap kızı) olmuştu. Demem o ki belki de kendisi benimdir.
(bkz:raw) Bir insan çiğ çiğ nasıl yenir görmek ve bilmek istemiyorsanız izlemeyin. Ayrıca; (bkz:recep ivedik) İnsanın kendisine hakarettir bu filmi izlemek.
İyi film. Hoş film. Fakat abartıldığını düşünüyorum. Kime favori ilk 3 filmini sorsam (bkz:interstellar) diyor. Kendi alanında çok iyi bir film olabilir. Ama gelmiş geçmiş en iyi film değildir.
Video kırpılmıştır. Protestonun ezan okunmaya başlamadan önce başladığını gösteren bir video izlemiştim sabah. Böyle böyle bölünüyor millet. Taraf tutacak değilim fakat bir şeyin, bir olayın gerçeğini irdelemeden, öğrenmeden ve bilmeden kesin bir yargıya varmayı cahillik olarak görüyorum.
Belki yeri, belki değil. Sadece yazmak istiyorum. Bu güne dek hiç kimseye, hiçbir konuda "hayır" diyemedim. Çok küçük yaşta büyümek zorunda kaldım. Çok fazla şey yaşadım. Korkunç şeylerdi. Herkes "senin yerinde olsam ben kendimi çoktan öldürmüştüm. Sen çok güçlüsün. Bütün bunlara iyi dayanıyorsun." diyip durdu. Kimse bilmiyor, ama yıllardır büyük bir depresyonla, hiçbir yardım almadan başa çıkmaya çalışıyorum. Söyleyemiyorum. Anlatamıyorum. Çünkü akıl ve tavsiye vermeleri, yargılamaları, kendilerine pay biçmeleri, başka insanların sorunlarıyla benim sorunlarımı kıyaslamaları işe yaramıyor. Son zamanlarda olan umudumu da kaybetmiş gibiyim. Artık dışarıya karşı zorunlu gülümsemek, maske altına saklanmak çok ağır gelmeye başladı. Üstesinden gelemiyorum.
siyahhanim
dilemma
