yazarların yürek sızlatan çocukluk anıları

nurse
Sanırım bu başlığa yazabileceğim çok anım var.

Daha memleketin nadir yerlerine doğalgaz gelmiş o nadir yerlerde oturmadığımızdan biz soba kullanıyorduk.. bir oda ısınıyor. Diğer odalar buzzz. Oturduğumuz oda dışında her yer zifiri karanlık.. daha 1. Sınıfa başlamamıştım..
Günlerden perşembe.. herkes pür dikkat kurtlar vadisini izliyor. Benimse tuvaletim geliyor gitmeye korkuyorum.. odadan çıksam arkamdan kapı kapanacak. Zifiri karanlıkta kalacağım.. ne yapsam ne etsem. Aklıma her zaman kullandığım bahane geliyor.. bekliyorum reklam olsunki abimi ikna edebileyim.. neyse reklamlar başladı.
-Abi ışığa elim yetişmiyor tuvalete gidicem dedim. Duymamazlıktan geliyor. Daha çok sıkışıyorum.
-Abi hadi nolur gel!
yalvardım, yakardım ikna ettim.
Tuvaletin önüne gelince
-abi nolur beni bekle hemen çıkıcam korkuyorum dedim .
- tamam hadi bekliyorum çabuk ol dedi..
Işık hızıyla işimi bitirdim. Ellerimi yıkadım kapıyı bir açtım. Abim içeri gitmiş.. kapı kapanmış. Ben tuvaletin ışığını kapatsam önümde up uzun bir koridor var. içeriye koşana kadar sanki biri beni yiyecekmiş hissi ödümü kopardı.. gözümden bir yaş döküldü. Işığı kapattım şarkı söyleyerek ve aynı zamanda koşarak oturma odasına gittim. İçeri girdim abimin suratında p.ç smile dediğimiz olay. İçimden bissürü beddua ediyorum inşallah sende korkarsın, insallah sende karanlıkta kalırsın.. çocukluk işte ne gibi nedenlerim vardı da o ışığı açık bırakmıyordum yada anneme bu korkudan bahsetmiyordum bilmiyorum..
bu başlıktaki tüm girileri gör

neden bekliyorsun?


bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?

üye ol