dilhun

konya bölgesine özel bir gelenektir. üç ayların başlangıcı olan receb ayının ilk günü kutlanmaktadır. aslında şivlilik fener alayı ismi verilen, ragaib kandilinden 1 gün önceki gece başlar, sonraki günün çocukların evleri gezmesiyle son bulur.

bu yıl 7 mart tarihine gelen günün başlangıcı yarın yapılacaktır. 6 mart tarihi fener alayıdır. Konya'da yer alan tüm çocuklar aşağıdaki resimde de göründüğü üzere ellerinde ki ufak fenerler ile konya sokaklarında geziyor olacaklar. epey renkli ve her yaştan insanın katılımıyla şivlilik başlamış olacaktır.





ertesi gün ise çocuklar sabahın erken saatlerinde (saat 7:00 civarlarında başlayıp uykumuzu katlederek) kapı kapı dolaşıp, yakınlarında ki tüm sokak ve mahallelerde kendileri için hazırlanmış olan atıştırmaları çantalarına dolduracaklar ve şivlilik son bulacaktır.

Bizim hazırlığımız da yarın için tabii ki hazır:



Konya ve yakın bölgesi hariç çok duyulmamış bir gelenektir, bu nedenle ilk defa duyuyor olmanız normaldir.

Geleneğin videolu anlatımı (4 dakikalık kısa bir video izlenmesini tavsiye ederim.) :

Sen yüz çevirecek olsan, ay kapkara olur gamdan.
Ayın da evini yıkmayı kastediyorsun, etme.

(bkz:sayı kesir problemleri)
(bkz:yaş problemleri)
(bkz:yüzde problemleri)
(bkz:kâr zarar problemleri)
(bkz:işçi havuz problemleri)
(bkz:grafik problemleri)

(bkz:murat göğebakan )

(bkz:Karadeniz ne güzelsin)

Nereli oldugumuzu söylememize gerek var mi?
Varsa surada var (bkz:#18356)
Haaa birde bu keditomda fotoyla aciklamis.


Bu keditolarimda isimde bana en buyuk yardimcilardir. Gunleri kutlu olsun. Siz olmasaniz hatali satirlari bana kim gösterirdi

bu yakışıklı arkadaşı eğitmeye çalışsam da en az 1 parmağımı koparmadan durulmayacak gibi görünüyor.

Mesajla iletişimden nefret ettiren sorun. Emoji dili ve edebiyatım ne yazık ki çok kötü haliyle yazdığım mesajı benim yazdığım duyguyla karşıdakine yansıtamıyorum. Jest ve mimikleri kullanmadan el hareketlerimle konuşmamak desteklemeden iletişim kuramıyorum

"İntikam yolculuğuna çıkacaksan, kendin için de bir mezar kaz."

(bkz:Konfüçyüs)

Tabiki sahayı yuvarlak yapıp karşı kaleye 15 dakikada koşan tsubasa reyis.

Bir zamanlar resim yarışmalarında birinci olmuşluğum vardı. Nerden nereye tabi

(bkz:Ömer Halisdemir)

Nasrettin Hoca'ya sormuşlar:
“Kimsin?”
“Hiç” demiş Hoca, “Hiç kimseyim.”
Dudak büküp önemsemediklerini görünce, sormuş Hoca:
...“Sen kimsin?”
“Mutasarrıf” demiş adam kabara kabara.
“Sonra ne olacaksın?” diye sormuş Nasrettin Hoca.
“Herhalde vali olurum” diye cevaplamış adam.
“Daha sonra?” diye üstelemiş Hoca.
“Vezir” demiş adam.
“Daha daha sonra ne olacaksın?”
“Bir ihtimal sadrazam olabilirim.”
“Peki, ondan sonra?”
Artık makam kalmadığı için adam boynunu büküp son makamını söylemiş:
“Hiç.”
“Daha niye kabarıyorsun be adam. Ben şimdiden senin yıllar sonra gelebileceğin makamdayım: "Hiçlik makamında!

Annem hep der ;
"Kaç yaşına gelirsen gel, kiminle evlenirsen evlen , kaç çocuk yaparsan yap benim evime geldiğinde benim çocuğumsun ve benden tabiki izin alıcaksın."
İşte durum tam olarak budur. Baba evinde yaşınızın,kim olduğunuzun bir önemi olmuyor. Hep o evin çocuğu oluyorsunuz sadece,hep o korunması gereken özel varlık.

Herkesin en az bir kere yaşaması gereken duygu yoğunluğu.
Bi yerde okumuştum aslında durumuda özetleyen bir söz;
"Beğendiğiniz bedenlere, hayalinizdeki ruhları koyup, bunu 'aşk' sanıyorsunuz.”
Dışını beğenmediğimiz bişeyin içini merak etmediğimiz şu zaman diliminde aşk dediğimiz şey gözümüze ilk çarpan özelliklerden oluşuyor. Daha sonrasında kendimizden verdiğimiz ödünler,gençliğimizden çaldığımız zamanlar,giden hayat enerjisi,yıkılan umutlar,kırılan bir kalp ve yiten bir güvenden oluşuyor.
Ve o sancıyı daha sonra hep içinizde bir yerde hissediyorsunuz. Bazen çalan bir şarkı,bazen bir koku bazen bir ses. Belki bir gülüş. Hiç gitmiyor o yumru. Aynı şehirde aynı havayı soluduğunuza mutlu olmaya başlıyorsunuz. İçinizde öldüremediğiniz o umut yavaş yavaş günden güne sizi öldürüyor.
İşin sonunda elinizde içi çürümüş ama hala nefes alan bir beden kalıyor.

Aralarından 1 saat önce ayrıldığım, uykumun en güzel beni sarmalayan evrelerinde depremin "koğuş kalk! Sözlük uyanıyor" diye sallayarak ve öküz gibi korkutarak uyandırıp aranıza döndürdüğü yazarlardır.
Evet bugün depremden faydalanıp birazcıcık duygu sömürüsü yaptığıma göre "günaydın sözlüüük ".

Bir kadın el uzatmadan kaymakam vali dahil hiç kimse onu selamlaşmaya zorlayamaz. Görgü kuralinca ilk kadın el uzatmalı . Uzatmazsa gözle selamlasmali

içerisinde çok başarılı bir şekilde işlenmiş yeşilçam sahnelerini barındıran reklam çalışmasıdır. o denli ustaca yapılmış ki ilk izlediğimde gerçekten anlam veremedim nasıl olduğuna dair. defalarca izlemelik bir reklam olmuş.