Sevincinden uyuyanları görmediğimize göre acının uykuyla da bilimsel bağı olduğunu düşündürür bu mesele. Çocukken de öyle değil miydi;
Acır bir yerlerin, üfleyince geçer gibi misali üzülüp, ağlarken de gözlerini TAş gibi sıkıp uyuyarak sabaha geçmesini beklerdik.
En nihayetinde kocaman olduk, halen daha gözlerini kapatınca sabaha kadar geçmesini hayal ediyoruz belki de ama geçmiyordu uyuyunca da...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?