kıskanmak

ben hayatımda kardeşimi kıskanmadım, kardeşimi benden çok sevdiler kıskanmadım, sevdiğim adamlar bana değil başkasına yar oldu kıskanmadım, takıldığım adam başkalarıyla da takıldı kıskanmadım. arkadaşlarım benim onları sevdiğim gibi beni değil başkalarını sevdi, kıskanmadım. insanlar benden daha başarılı oldu ben yine kıskanmadım...

şu an eski en yakın arkadaşım, bu gün olduğu kişi olmasında en kilit rollerden birini üstlendiğim insan. özgüvenine, mesleğine, hatta şu anki sevgilisine ulaştırdığım kişi... eskişehir'deymiş. gezip tozuyormuş. yahu hiç mi aklına gelmiyorum, bensiz nasıl nefes alıyorsun porsukta?
kıskanmak mı bu?

Dünyanın en gereksiz duygusudur kendisi.
Başkasının başarısını veya parasını, olduğu statüsünü, doğuştan gelen şansını kıskanırsan fesatlığından için kararır ve olduğun yerde kalırsın. Başarısız lanet pislik bir insan olarak hayatına devam etmeye çalışırsın.
İlişkide hele tamamen leş. Azcık beni kıskansın yeaaaa diye asalaklar için söylüyorum; biz de geçtik o yollardan. Çok taşlı, tozlu, çamurlu yollar bunlar, sonu da bataklık. Yaşam enerjin giderek bitiyor, kendine özgüvenin kalmıyor, parazit gibi yaşıyorsun.
Kıskanmayın arkadaşım, kendinize güvenin. Başka hiç bir şeye veya hiç kimseye ihtiyacınız yok!

Gayet normal bir duygu. Fazlası zarar ama gerçekten.

“Seven insan kıskanır” mottosuyla hayatımıza giren; daha çok sahipleniciliği adı altında duran sonrasında kısır döngüye dönüşen epizodik duyguların fersahlaşamama sorunsalında sebep bırakan kavramdır. içinde bir miktar akrep bir miktar koç “çoktan” bir tık az olsa da hasetlik barındıran ve sonucunda kontrol altına alınamayınca pastoral hikayelerin baş kahramanlarından adeta kurt köpeğine dönüşen kontrolü zor duyguyu anlatır.

Ortalama 2 yaş civarında tanıştığımız, evrensel olan kıskançlık duygusunun eyleme dökülmüş hali.