Vardır ancak Engelli vatandaşlarımızın sorunları olmasının sebebi engeli olmadığını düşünen bizleriz. Özellikle engelli bireyin anne-babasının çocuğuna yaklaşımı bunu belirleyen önemli bir unsur. "Çocuk bizi dövüyor" diyor ebeveyn, doktor da ilaç tavsiye ediyor. Anne babası da, toplum baskısı ve kabullenememe yüzünden bu ilaçları vermekten imtina ediyor. Evet bazı ilaçlar, engelli bireyi sakinleştirmek adına ağzı salyalı bir bibloya çeviriyor, doğrudur. Ancak bu, bünyeye ve hastalık derecesine göre dozajı belirlenecek bir durum. Küçükken bedenini keşfedememiş çocuk, büyüdükçe ve hacim kazandıkça, çevresindeki akranların gelişiminin farkına varıyor, bu da sosyal hayata katılımında aşırıya kaçmasına ve uyumsuzlukla, şiddetle sonuçlanıyor. Selam veriyorsun, geliyor küt! koyuyor yumruğu böğrüne.. Art niyetli olduğundan mı, elbette değil, sosyal uyumu sağlayamadığı için böyle davranıyor çocuk. Muhtemelen o yumruktan önce anne baba çocuğu misafirler geldiğinde odasına kapatıyordur. Sosyal hizmetlerin "haftada şu kadar gün okula gelsin" tavsiyesini, konu komşu görmesin diye görmezden gelmiştir. İlaç vermiştir doktor, ilk hafta ağzından salya akıtıyor diye vazgeçmişlerdir. Ne yapacak enerjiyi bu çocuk? İlk sosyal etkileşimde aşırıya kaçması, böğrüne o yumruğu atması da bu yüzden. Hiç kızmayın ona, ana babasına da "engelli çocuğu var" diye acımayın. Çünkü onlar zaten bunu kabullenmedikleri için çocuk bu durumda! Günde 2 ilaç alıyorsa 1'e düşür. En olmadı gün aşırı ver ki, çocuk da rahatlasın, sosyal becerilerini geliştirsin, sen de sağda solda allah'ın bu imtihanı yüzünden utanma ey ebeveynler!
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?