Oturdum bir köşemde madrigal dinliyordum. Bilmiyorum sayısını defalarca açıp açıp manasızca şarkıyı hiç ediyordum. Müziğin manasız ahenginde 90ların çocuğu olarak çıkıveriyordum.
“Hiç gerek yok zamanı tutmaya!” diyordu...
Şarkının belirli belirsiz yerlerinde ne diyordu anlamıyordum bile, kafam o kadar dolu ki. Bu sene başıma gelenlerin suçu sanki senmişsin gibi tüm yükü sana yükler olduk belki sevgili sözlük. Sana değildi veda; hayata, koca yaşanmışlıklara, tüm sevdiklerine ve artık toprağın altında soğukça, usulca bıraktıklarına idi.
Belki bu kadar şeyden sonra dudaklarının bile konuşmamazlıktan yapışmış hale gelip, niteliğini yitirecek kadar olan anlamsız tonlarca olaya idi bütün veda!
Dün kaleminden akarken birkaç damla yazılarından mı ibaretti tüm sözlük hayatı, değildi!!
Burası da senin parçandı, evlat gibiydi, bırakılmazdı.
Bırakamadık ta, bir yıl sonrasında da olsa geri dönülürdü.
Tüm hüzünlerin ruhuna koca Fatiha okuyup, yeniden başlamalıydı!
Ee bismillah o zaman, yeniden ve iyi ki...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?