Yeni yeni kendime gelmişken aradan haftalar geçti fakat halen aynı korku ve bulanıklaşmış o psikoloji içerisindeyim. 24 ü o gece 20.55 ve sonrası o felaket tablo...
Sürsürü de oturuyorum ve iki sokak ötemde enkazlar yıkıntılar gürültüler feryatlar...
İnsanlığın çaresiz kaldığı o tabloya bizzat şahit olan biri olarak daha ekipler gelmemişken insanların kendi çabalarıyla çıkmaları etrafta biz giblerin yardımlarıyla çıkarılanlar.
çok uzun 1-2 saat geçirdim fakat o enkazda sadece o korku ve boş bir ruh haliyle ufak bir kız çocuğuna yardım edebildim kucağıma alıp ambulansa götürürken bir yandan dizlerim bağı kopmuşken o ufak kızın kucağımda ki o feryadı 'ALLAHIM NE OLUR BANA YARDIM ET BABAMI BUL'.
Çöktüm kaldım. Oturdum bir taşa ve dakikalarca ağladım elim ayağım tutmadı ve en sonunda babası 2 saat sonra ölü çıkarıldı.
O günden sonra tek şeye karar verdim ki siz dostlarıma tavsiyemdir. N'olur sevdiklerinize sahip çıkın dinleyin anlatın son günmüş gibi sarılın çünkü yarın yok hiçbir zaman var olmadı da.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?