komşu

İnsanı sinir hastası edebilecek kadar insanlıktan uzak ve düşüncesizi ile yıllardır aynı çatı altında yaşıyorum.
Üstümüzde 50 60 yaşlarında karı koca oturuyor. Dışardan bakınca sessiz sakin görünürler. Adama baksan kafası yerde gezer. Ama o adam eve girince değişik bir türe dönüşüyor. Kendini yırtabildiği kadar yırtarak kuran okur, ilahi söyler, türkü söyler ve karısına söver. Hepsini sanki yan odada yapıyormuşçasına net bir şekilde duyarız. Her allahın günü torunları gelir bağıra çağıra torun sever. 85 kilo olan 5 6 yaşındaki torunları ordan oraya koşuşturur. Defalarca uyardık ama yok. Kapısına çıkıyosun kafa yerde özür diliyor sonraki gün yine aynı. Saat geç oldu sesimizi keselim gibi bir düşünceleri asla olmadı bu zamana kadar. Adam sabah namaza kalkıyor bağıra bağıra yarım saat kuran okuyor. Duymak zorunda mıyım senin leş sesini? Bunlar yüzünden az saç baş yolmadım. Evlendiğim zaman kesinlikle apartmanda oturmam. Gerekirse gecekonduda yaşar kafam rahat yaşarım.