Babamın iş kazası geçirdiği gündür. Hastanede acıdan feryat figan eden, kanlar içinde kalan babamı o halde görünce, hastane koridorunda diz çöküp çaresizce tek başıma ağladığımı biliyorum. Acı olan kısmı da 25 yıllık hayatım boyunca o günlerde yanımda olmayan hatta tenezzül etmeyen "dost" bildiğim insanlar biriktirmiş olmam. Kendime acıyorum sözlük. Allah kimseye yaşatmasın. Ne anne, baba, kardeş, evlat acısını, ne de herşeyin boşuna olduğunu anlamanın acısını.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?