bir insan kendi kendisine yetiyorsa, arkadaşı olmasa bile yalnız değildir.
eğer bir insan çok yılışık ve insanlarla çok fazla samimi olmaya çalışıyorsa bu insan boş beleş bir insandır.
aynı şekilde sürekli insanların beğenisini kazanmaya çalışan da boş beleş bir insandır.
yaşamak bir sanattır. bu sanatı da en iyi schopenhauer'den öğreniyorsunuz. kendisini bol bol okuyun derim. en azından yaşamınızın bundan sonraki kısmı anlamlı geçer.
bu arada bugün bunları düşündüm:
insanlar ve devletler gerçekten birbirlerine çok benziyorlar. schopenhauer okudukça bu konunun üzerinde daha çok düşünmeye başladım.
nasıl ki kendi kendine yeten bir insan, arkadaşsız da mutluysa; kendi kendine yeten bir ülkenin de hem içerisiyle hem de dışarısıyla fazla sourunu olmaz.
bir insanın sağlıklı bir şekilde aile kurup çoğalması için varlığının kendisine yetmesi yetmez. kendisi gibi 3-4 kişiyi de besleyecek bir durumda olmalıdır. neticede eşi çalışıyor bile olsa kara gün var, ak gün var. maddi sıkıntı her an kapıdadır.
aynı şekilde devletler de artık serveti kendisinin boyunu aştığı sürece büyürler.
bunun en güzel örneği japonya sanırım. meiji dönemi'ne kadar içe kapanık yaşayan ülke sanayileşip gelişmesiyle kore'ye ve çin'e ve hatta avustralya'ya doğru yayılmaya başlıyor.
elbette bunlar benim kendi düşüncelerim. yanılıyor da olabilirim.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?