Benim için günün sözü 3 yaşındaki oğlumdan geldi. Oyun hamurları kurumuş, babasından akşam gelirken almasını istedi. Akşam oldu, baba geldi, oyun hamuru almış, ama oğlum oynayamadan akşam yemeği için masaya oturduk. Masanın baş köşesinde hamur seti, oğlum yemekle ilgisiz, ağzına hızlı hızlı ekmek atıyor ki içeri kaçsın oynamaya başlasın. O ara ben dayanamayıp; “eğer yemeğini yemezsen güçlü olamazsın ve oynayamazsın hamurlarınla. Ben yiyorum, ben güçlü olacağım ve hamurlar benim olacak ahaha” diye pis bir gülümseme eşliğinde cümlemi noktalıyorum. Çok değil 1-2 ay evel konuşmaya başlayan bücürümden cevap geliyor; “ben de yemeğimi yiyorum, sen de yemeğini ye ama zaten hamurlar senin” O an eşimle bi gözgöze geldik, sessizlik... ah şu çocuk kalbi, ah şu ana yüreği.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?