Henüz gözlerimin etrafında ''kaz ayakları'' oluşmamasına rağmen, büyük sabır gösterip onurlu mücadelemi yürüttüğüm yaşam savaşımda, omzumdaki yüklerin ağırlığını, vicdani sorumluluklarımla harmanladığımda; çöktüğümü, hatta ruh yaşımın ''81'' olduğunu hissediyorum.
anhedoni gibi ruhsal durumlardan değil, sanırım göz doygunluğumdan olsa gerek, kendimle ilgili bir şeyler yapmaya karar verdiğimde artık çok ta heyecanlanmadığımı farkettim. Neydi bunlar;
-Sürekli konum değiştirmek, yeni insanlar tanımak, bilim ışığında kendimize yol bulmak etc.
Ama bu süreçte zamanla şunu anladım ki; Dünyevi daha doğrusu maddesel kaynaklara yönelip maneviyatı çoğu zaman 2. planda tutmuşuz.
Yüce Evren sadece kendim için değil; insanlık adına bir şeyler yapabiliyor olmayı, kendinden önce başkalarının da mutlu olmasını sağlamamı destekliyordu.
''Neden bu kadar şeyi karşılıksız yapıyorsun?'' sorusunun cevabı, yukarıda yazdığım cümlemde saklıydı oysa ki...
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?