Bu başlık için elimde oldukça fazla anı var maalesef ama ben en eski ve travmatik olanından başlamak istiyorum.
6-7 yaşlarındayım. annem ve babamla birlikte bir alışveriş merkezinde geziyoruz. Yine bir şeyden sebep anneme kızmışım, trip ata ata hafif uzak durarak dolaşıyorum yanlarında. Bir giyim mağazasındayız, onlar babam için gömlek bakıyor ben de mağazanın içinde turluyorum. Neyse bir ara arkamı döndüm, baktım ki babam mağazadan çıkıyor. Beni burada bırakıp gidecekler telâşıyla koştum elini tuttum. tam rahat bir nefes almıştım ki bir anda kahkaha sesleri yükseldi arkadan. Babam sandığım adam, babamla aynı renk ceket ve pantolon giymiş bir adammış meğer. ışık hızıyla, arkada kahkalara boğulmuş annemin ellerine yapıştım bu kez. O günden sonra da dışarıdayken yanımdaki büyüğün elini bırakmadan yürümeyi alışkanlık edindim. Kaybolmamak için değil de, rezil olmamak için herhâlde.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?