Hikayesi ise şu şekilde tasvir olunur;
Mevlana, Şems-i Tebrizi ile tanıştıktan sonra Şems, Mevlanâ'ya ayna oldu. Mevlânâ, Şems'in aynasında gördüğü kendi eşssiz güzelliğine hayran olur. Mevlânâ,artık vaktinin tamamını Şems'in sohpetlerine ayırır olmuş, Şems'in sopbeti ile nurlarına gömülüp gitmiş artık bambaşka bir aleme girmişti. Şems'in cazibesinden yana yana dönüyor, ilahi aşkla kendinden geçercesine Sema ediyordu. Bu iki dostun sohbetlerindeki mukaddes sırrı idraktan aciz olanlar,ileri geri konuşmaya başladılar. Neticede Şems, incindi ve Mevlânâ'nın yalvarmalarına rağmen Konya'dan Şama gitti.
Şems'in ayrılığından derin bir ızdıraba düşen Mevlânâ, manzum olarak yazdığı güzel bir mektubu,Sultan Veled'in başkanlığını yaptığı bir kafileyle Şam'a, Şems'e gönderdi. Şems,”Muhammedi tavırlı ve ahlaklı Mevlânâ'nın arzusu kafidir.Onun sözünden ve işaretinden nasıl çıkabilir”diyerek, Mevlânâ'nın davetine icabet etti ve 1247'de Sultan Veled'in kafilesiyle,Konya'ya döndü.
Şems'in Konya'ya gelişine herkes sevindi. Mevlânâ'da hasretin sıkıntılarından kurtuldu. Artık Şemsin şerefine ziyafetler verildi, sema meclisleri tertip edildi. Fakat huzurla, muhabbetle, dostluk içinde süren günler pek fazla sürmedi, dedikodular ve can sıkısı durumlar yeniden başladı. Şems, o dedikoducu topluluğun yine kinle dolduğunu, gönüllerinden sevginin uçup gittiğini, akıllarının nefislerine esir olduğunu anladı ve kendisini ortadan kaldırmaya çalıştıklarını bildi, Sultan Veled'e dediki:
“Gördün ya azgınlıkta yine birleştiler. Bilginlikte eşi olmayan Mevlânâ'nın huzurundan beni ayırmak, uzaklaştırmak, sonra da sevinmek istiyorlar. Bu sefer öylesine gideceğim ki hiç kimse benim nerede olduğumu bilmeyecek.” İşte Sultan Veled'e böyle yakınan Şems, Konya'dan aniden gidip kayboldu.
Mevlana,Şems'i çok aradı, onun ayrılığı nice şiirler yazdırdı..