5. Sınıftayım 2 yıldır aynı sıra arkadaşına sahibim. İsmi dilara. O çok özgür. Yürüyerek okula gidip geliyor,okul çıkışı etüte kalıyor, her okul çıkışında sınıf arkadaşlarımızla saatlerce oynuyor,koşuyor,macera üstüne macera yazıyorlar. Ertesi gün okula geldiğimde ballandıra ballandıra bana anlatıyor. İçerliyorum,azıcık kıskanıyorum. Öfkeleniyorum. Çünkü Ben hergün servisle giden, hiç sokakta oynaman,oynayaman,çoğunlukla can sıkıntısından ağlayan bir tiptim. Neyse işte dilarayla Birbirimizi çok seviyoruz ama nasıl bir sevgiyse. sanırım o bendeki sahip olamadıklarını seviyor,ben de ondaki sahip olamadıklarımı seviyordum. Birçok şeyimizi paylaşırdık. Bu paylaşma işini biraz abartmışda olabiliriz. Bana annem hergün çikolata sürerdi. O ise hergün köfte ekmek getirdi beslenme olarak çünkü şeker hastasıydı tatlı şeyler tüketmesi yasaktı. Biz dilarayla her gün beslenmelerimizi değişir afiyetle yerdik. Ben ona evden meyve suları,çikolatalar,tatlılar taşırdım.o da bana peynir,zeytin,tadını unutamadığım köfye ekmekler taşırdı. Şimdi düşünüyorum da ne tehlikeliymiş yaptığımız şey.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?