Üstünde onca yaşanmışlıkları kuru bir “veda” ile bir çırpıda bırakıp gitmek! Bırakıp gittiğiniz her neyse adanan tüm parçalarınız da onunla kalırdı oysa ki.
Ama nefes almak lazımdı..
Sırtına kambur olmuş yüklerinden arınmak, ardı ardınca kapının arkasında taşınacak diye yığılan kolilerden kurtulmak lazımdı.
Evveliyatında tabi veda etmeyi bilmek, bilmiyorsa da zorla öğrenmek!
Güzel günler çok yakınken, bir nefes uzaklığında, nefesine yük olanları bir çırpıda burnundan soluyup tek cümle ile ağızdan def etmekti mesele.
çok zordu ama yapılamaz mıydı...
Her şeye, herkese veda olur; bir gün sevgiliye, bir gün ailene, bir başka gün dostlarına, yaşadığın şehire, hayallerine bile, sırlarını paylaştığın geceye, umudunu yitirdiğin gündüzüne; gülümsemek için veda ama önce ağlamaya...
Bir zaman dilimine hapsolmuş "senli” yankılarıdır. Söylenmemiş cümlelerine zorunlu noktalar koyduğun, Gerçekleşmemiş tüm hayallerinin fatihi olmaktan vazgeçtiğin varmış gibi bir de ellerinle rafa dizdiğin kitapların gibi aynı raflardan aynı ellerle alıp kaldırmak gibi.
Veda edecek olanı zannetmiyor musunuz ki her şey yoluna girsin amaçlı kutsal yolunda var gücüyle savaştığını?
Önünü tıkayan ruhunu kirleten her şeyden, herkesten, alışkanlıklarından hatta çevresinde bile var gücüyle...
Ama olmuyordu ne yapsa olmuyordu..
Güzel günler yakın görünüyor diyorlardı, yalanmış ne zaman dürüstlerdi ki..
ters istikametteki umut limanında ruhunun kıyıya yaklaşması mümkün de görünmüyordu artık...
İncinmiş ruhun umarsızca onurlu mücadelesinde bir gün her şeyin yoluna girmesi için rayından çıkmasını istemek yani geri döndüğünde “değişmesini istediği her şeyin değişmiş olması” temennisiyle veda ederdi.
Her veda hüzün taşısa da içinde, Her veda bir başlangıçtır aslında...
Bırakıp gittiğiniz her neyse size kattıklarıyla başlarsınız yeni olana
Zamansızdır vedalar ama tam zamanıdır bazı başlangıçlara
Sanki bir gün çıkıp gelecekmişsin gibi şimdi gitmek!
