çekirdek kabuğu taşıyan karıncayı izleyen nesil

Çocukluğuma dair hatırladığım nadir detaylardan biri çekirdek olmalı.
Etrafımda tüketiminin çok olmasında değil, meşhur caddelerin çekirdek kabuklarıyla dolup taşmasından mütevellit, sürekli ayakkabıma yapıştığını görüp, kötü bir şey olduğunu zannederek babamın bacağına sarıldığım o kırmızı pabuçlu yıllarım..

O kadar çoklardı ki; belediye kimin dönemine denk geliyordu bilmiyorum ama temizliğin de berbat olduğu, Ülkenin kriz altında olduğu o malum yıllardı kesin!

Eski çekirdeklerin ebatları daha büyüktü hatırlayan olursa.
Çekirdekleri çekirge zannedecek kadar da büyüktü sanırım..

Haliyle korkuyordum.

2 yaşındaydım yahu!

Genelde ömrüm beklemekle geçtiği için, kesin yine birilerini beklerken, boyumun algıladığı alan sınırlaması gereği sadece yere bakıyordum. Yerde de hep karınca ve çekirdek kabuklarını görüyordum.

Karıncalar benim gibi minik olduğundan daha çok seviyordum.
Cadde üzerinde adamın biri karıncanın üstünden geçip öldürdü diye gıyabi cenaze töreni düzenletmişliğim var. Sağolsun eşrafımda beni kırmamışlar cenazeye katılım sağlamışlardı.

Karıncalar diyordum..
Sizce de tatlı değiller mi?
Çalışkanlığın, bereketin timsali

Yine bir gün en az dört karıncanın başının üstünde çekirdek kabuğu götürdüğünü izledim.Ya içi boşsa diye üzüldüm. Anneme çekirdek aldırıp, hepsinin içini çıkarttırıp yuvalarına bırakmıştık..
(bkz:benim melek annem)

Bugün ne çekirdek kabukları var, ne de karıncalar...

Bugün kırkayak benzeri bir canlının sokaktaki plastik mavi kapağı sırtlayıp götürdüğünü görünce bir anda canlandı o koskoca mazi.

çekirdek kabuğunu taşıyan karıncaların yükünü hafifletmek için küçük parmaklarımla yardım ederdim. Hiç unutmam bir seferinde kaş yapayım derken göz çıkardığım olmuştu. Karınca parmaklarımın arasında ezilmişti. Ne gaddar çocukmuşum o an... Ama hep iyi niyetteydik o zamanlar.