kendini özlemek

Ben özlüyorum.
Sessiz bir ortamda herşeyden ve herkesten uzak bir iki saat kendimi dinlemeyi.

Olympos da bir gece hafiften rüzgar sahile doğru yürürken tepe de pırılpırıl bir ay ve oturmuşum çakıllara sessiz sedasız deniz karşımda tepemde ışıldayan yıldızlar ve yanında üç beş dost. Olmadığımız düzende yaptırılmaya mecbur kalındığımız hayattan mıdır yoksa farkında olduğumuz içimizdeki yaşam sevincinden midir öyle ortamlarda gelen bu his.

Bende çok özlüyorum. En çokta eski "ben"i.