beklemek

Bir iş oluncaya, biri gelinceye değin bir yerde kalmak, durmak

Hayatta hep bir şeyleri bekleriz. Bütün hayatımız beklemekle geçiyor aslında. Doğarız büyümeyi bekleriz, büyürken eğlenmeyi, severken sevilmeyi, ardından mutlu olmayı bekleriz. Hayallerimizin gerçekleşmesini bekleriz, ev sahibi olmayı, işe girmeyi, başarılı olmayı bekleriz, çocuklarımızın büyümesini, onlar büyürken başarılarını bekleriz, gide gide ölümü bile bekler oluruz.
Bunun yanında farkına varmadan geçip giden küçük beklemeler de hayatımızın içindedir hep. Saatlerin geçmesini bekleriz mesela sıkılıp dururken, otobüsün gelmesini, girdiğimiz kuyruğun bitip sıranın bize gelmesini, sınavın bitmesini, yemeğin pişmesini, tatilin gelmesini, hafta sonunu v.b. …
Beklemek hayatımızı boşa harcamanın en kestirme yoludur bence. Beklediğine değecekse beklenen o zaman hayatını boşa harcamayı da göze almaktır zaten. Bazen karanlıkta ışık aramaktır.
Beklemek, bekleyen ile bekleten arasında bir bağdır aslında... Bekleme sürecinde hiçbir şey elinizde değildir ki. Beklemek, bekleyen için zor, beklenen için vuslat anı olur ve bu süreçte kafanızdaki olasılıklarla öylece beklersiniz.
Hiç bir şey mutlu etmez insanı, ne gün ışığı, ne çocukların kahkahaları, ne izlediğin film, ne dinlediğin müzik ne de dostlarının esprileri. Sen içinde yarattığın diğer dünyaya kapılmışsındır, onunla dost olmuş, başka hiç bir şeyi/duyguyu oraya sokmazsın. Bir uyuşturucu gibi girer canına ve yavaş yavaş karışır kanına, ağlama isteği uyandırır içinde psikopatça canını yakarak ve daha çok zevkle düğüm atarsın boğazına...