Ben bir kadın olarak evlendiğim zaman kocama sabah kahvaltısını, akşam eve geldiğinde de yemeğini hazırlarım. Bunu da kölelik olarak gören taraftan değilim. Sonuçta o benim eşim,aslanım, yiğidim yav. Aç aç mı gitsin kurban olduğum.
Eli ayağı var, kendi hazırlasın düşüncesi de bir hayli yanlış geliyor. E adamın eli ayağı var ki işe gidiyor, benim karnım doysun diye para kazanıyor. Ben akşama kadar evde yorulmadan yatarken, eşimin yorgun argın eve gelip yemek hazırlaması baya bi mantıksız olurdu. İki taraf da çalışıyorsa işler değişir. Eve önce gelen veya ortak bir yemek hazırlanabilir. Kahvaltı da aynı şekilde.
Diyeceğim o ki, kadın da olsanız erkek de olsanız eşinize karşı yaptığınız her şeyi bir lütuf gibi görmekten vazgeçin. İki tarafın da birbirine karşı sorumlulukları olmalı. Buna hazır değilseniz hiç evlenmeyin daha iyi.
gözümde anadolu canlandı. yiğit anadolu kadını! sayın yazar, şirketimizin inovasyon adımları sayenizde şekillenecektir.
helalin var valla.
ama şimdilik girişimcilik-suikast üzerine yoğunlaşmamız gerek. evlilik son etap sonuçta kaçmıyor değil mi?
Ayrıca çok teşekkür ediyorum... Utandırıyosunuz.
suikast girişimciliğimiz askıda, sanal bazukaları yere bırakıyorum.
tüh ya, vermeselerdi ne güzel olay çıkaracaktık.😪🙄
rica ederim, koca şirketin ortağı olmak kolay değil yahu...
şu "yiğidim, aslanım, kurban olduğum" kısmı o kadar kulağa hoş geliyor ki, bir çok kez tekrar okudum. güzel yazmışsınız sayın yazar.
(inşallah biliyordur temennisi.)
fakat şu gençlerin tabiri ile; platonik aşk mı?
şuanda kimse sevilmeyi aşık olunmayı hak etmiyor, hak edenlerde bekliyor yahu.