gurbet

Doğduğumuz büyüdüğümüz yaşamımızın çoğunu geçirdiğimiz mekandan uzak olmaktır gurbet.

Asıl gurbet kendimize olandır.

Birde aklıma Özdemir Erdoğan geldi. Melodi tanıdık gelir eminim.

Uzakta olmak.

Memleketinden, vatanından ayrı yaşama, uzak kalma hâlinin verdiği duygu, yabancılık, elalemin şehrinde yaşadığınız garipliktir.

Hazır gurbet demişken nostalji yapıp sevgili Edip Akbayram'ın gurbet şarkısını ve şu sözlerini hatırlarım;
Felek beni yoldan etti
Umutlarım söndü bitti
Gurbet benim boynum eğdi
Bir ömürlük çile verdi

Felek beni derde saldı
Benden aldı bana sattı
Bükülmedik bilek idim
Vermediğim bir can kaldı.

Köyde uslu bir çocuktu
Gelecekten umutluydu
Gurbettedir emek diye
Gurbetin yolunu tuttu

Felek beni yoldan etti
Umutlarım söndü bitti
Gurbet benim boynum eğdi
Bir ömürlük çile verdi

Felek beni derde saldı
Benden aldı bana sattı
Bükülmedik bilek idim
Vermediğim bir can kaldı

Gurbet elde neler çektim
Neler bilsin sevdiklerim
Gitti artık gelmez diye
Benden ümit kesmiş yarim

Felek beni yardan etti
Umutlarım söndü bitti
Gurbet benim boynum eğdi
Bir ömürlük çile verdi

Felek beni derde saldı
Benden aldı bana sattı
Bükülmedik bilek idim
Vermediğim bir can kaldı

Gurbet eli bizim için yapmışlar
Çatısını çok muntazam çatmışlar
Ölüm ile ayrılığı tartmışlar
Elli dirhem fazla gelmiş ayrılık

Annem kendisinden 7,8 yaş küçük teyzemle çok iyi anlaşırdı. Birbirlerini çok severlerdi. Her sabah birbirlerini arar en az 30 dakika konuşur güler kapatırlardı. Çocukkende çok iyiymiş araları zaten. Dedem Almanyaya işçi olarak gittikten yaklaşık 10 yıl sonra annem ve teyzem geri dönmüşler memlekete. Dedelerine bakmak için. Birlikte öğrenmişler hayatı. Onlar birbirlerini öyle çok severlerdi kii teyzemizi anne gibi gördük hep. Sevgisine doymadık kızmasına uyarmasına darılmadık. Çocuklarını kardeş gibi gördük kuzen değil. Şimdi de bir kız kardeşim var oda teyzemin kızı zaten. Ben yaklaşık 5 yaşındayken teyzem İstanbul'a taşındı. Temelli. Annem hep teyzeme, en yakın arkadaşına kardeşine hasret yaşadı. Teyzem yazları memlekete dönünce evimiz bayram yerine dönerdi. Annem bir anda değişirdi. Teyzem gidince yine durulurduk. Hiçbir zaman doyamazdık hiç gitmesinler isterdik. Sonra yıllar geçti büyüdük annem kansere yakalandı bir kaç yıl daha geçti teyzemler ani bir kararla geri döndüler. Annemle yaklaşık 2 yıl aynı şehirde yaşadılar. Hemen hemen her gün birlikte mutlu huzurlu geçti. Sonra annemin hastalığı ilerledi ve savaşı kaybetti. Teyzem 1 ay boyunca istisnasız hastaneye gelir anneme yemek getirir yanında dururdu. 1 ayın sonunda temelli vedalaştılar. Bu defa dönüş yoktu tatil yoktu. Teyzem taziyede çok ağladı halada ağlar. Adı geçince gözleri dolar. Bu gün farkettimde teyzem hep gurbette hep bir yanı eksik. Bu şehir ilk başta annemin şimdi de teyzemin gurbetine şahitlik ediyor..