şömineye karşı uyuyakalmak

Garip bir his. Fakirlikten ölsem de bir şekilde denk gelmeyi başarıyorum.

Kendimi tebrik ediyorum.

Şömineye karşı uyuyakaldıktan sonra gecenin ilerleyen saatlerinde bir üşüme hisseder ve uyanırsın. Ne oluyor şömine mi söndü demeye kalmadan yorganın bazadan aşağı düştüğünü görüp, alır üstünü örter ve uyumaya devam edersin.

Sıradan bir yemek saatiydi, hanım annem masanın soldan 3., bendeniz ise sağdan 6. Sırada yerimi almıştım. Kremalı Roka çorbasıyla açılışı yapıp, Alfredo fettucine servisi için sıramı bekliyordum. Yemek sırasında konuşmak yasaktı. Her zaman ki gibi 19.30-20.30 sularında eksiksiz olarak, naçizane mütevazi masamızda afiyetler içindeydik. İzin isteyerek masanın soldan 2. Sırasında bulunan bey babamdan izin isteyerek, masanın baş köşesinde vefat eden büyüklerimiz adına boş duran sandalyeyi de selamlayarak usulca kendi haline yanan şöminenin başına geçtim.
Geçerken ayağıma, İran'dan özel getirtilen damask desenli, İpek halı takıldı. Ufak bir sendeledim ama henüz elimdeki Da Hong Pao çayıma bir şey olmamıştı. Buhranlarım bir dizi sıralı ve yaşadığım hayatın zorluğu beni Zodiac Çaprazında mana bulmaya zorluyordu. Neyse ki Finlandiyalı dadım her zaman ki gibi 22.00 sularında Nakazawa Sütümü ılıtmış her zaman ki gibi Alice Harikalar Diyarı'nı anlatmaya başlamıştı. Başımı kucağına koymuş, şöminenin Güney batı yönünde yayılmıştım.
Uyandığımda yine şömine başındaydım, ateş henüz sönmemiş ve tüm çapkınlığıyla göz kırpıyordu sanki...
Ah yine sıradan bir gündü..