vatan için, millet için, bayrak için, canını veren mehmetçiğimizi cennete uğurlama anı. dün ilk defa şehit cenazesine katıldım. ilk defa cenazeye katıldım da diyebilirim. o kadar faklı bir duygu ki anlatamam. sizi hiç tanımadan sizin için canını veren, sizin için ailesinden, yarinden, her şeyinden vazgeçen birinin cenazesine katılıyorsunuz. ailesi ağlarken utanıyorsunuz, o minnet duygusu arttıkça artıyor ve sonunda altında boğulacak gibi oluyorsunuz. basit bir şey değil. bir ana kuzusu sizin için canını veriyor. yaşlısı genci, kadını erkeği, çoluğu çocuğu toplaşıp ağlıyor. dualar ediyor, sloganlar atıyor. peki sonra ? sonra herkes kendi hayatına bakıyor. normal mi bu yaşadıklarımız sizce ?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?