Bu başlık beni liseli yıllarıma götürdü..
bizim okul acıbademin biraz altında koşuyolundaydı.. Ruhuma sakinlik ve huzur veren bir caddeydi. Bulunduğu korudan mıdır hababam sınıfının çekildiği mekan olduğundan nostalji bir havası bulunduğundanmıdır yoksa huzur evinin vermiş olduğu farklı duygulardan mıdır bilinmez ama o caddeyi o koruyu çok seviyordum.. otobüs beklerken hep şanışerin (bkz:bırak beni kendi halime) şarkısını dinler otobüs durağının hemen arkasında bulunan müstakil evdeki yaşlı teyzeye bakardım.. bazen kitap okur bazen masada yazı yazar bazende yatağında uyurdu.. mevsim kış bile olsa penceresinin önünde çiçekleri bulunur perdesi hep açık olurdu. İçeriyi çok rahat görebilirdim. Merak ederdim hikayesini.. konuşmak için can atardım ama hiç dışarıya çıktığını görmediğimden konuşma atağına geçemezdim..
Ve o teyze bu şarkıyla bağdaşmış gibi. Her dinlediğimde aklımda belirir..
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?