intihar etmek

küfre yakın çok büyük günah olduğu için, ölürken dayanılmaz acılara maruz kalınır. ölüm acısı, sanıldığı gibi bir an değildir.

Doğru yoldan şaşırmayalım...

İnsanların değer verdiğini sandığı şeylere karşı tepki olarak düşündüğü veya yaptığı eylem. ..
15~20 metreden atlayan birinden anlatayım. Atlamış ve sadece elleri patlamış, ayıldığimda etrafındaki insanları teselli eden yine bendim üzülmesinler diye: )

Düşünmesi bile ürkütücü bir eylem.

Bu konuda kendi düşüncelerimi beyan etmek istiyorum isteyen katilir isteyen katilmaz...
Intihar vakalari ozellikle ulkemizde cok aci bir hikâyenin sonunda oetaya cikan vakalardir. Bana gore toplum ve devletin en büyuk yapmasi gereken seylerden biri de ozellikle ekonomik sebeplerden oturu bu yolu tercih eden insanlarin bunu yapmasini engellemek icin careler uretmesidir.
Ekonomik olarak intiharlari azaltmanin en onemli yolu ulkedeki refah duzeyini arttirmaktir. Bunun yolu ise kapitalist carkta oyun kurucusu ya da carki iptal edecek gucte yeni bir sistem uretmektir.
Psikolojik olarak ise yeteri degeri gormediklerini dusunen insanlarin yoneldigi bu eylem icin çözüm aslinda toplumdaki her bireyin belli araliklarla nasil ki fizyolojik dengesi takip ediliyorsa psikolojik dengesi de takip edilmelidir...

Bu da bir nevi intihar şekildir dediğim konu, haber manşetlerini süslemiş zaten!

Aklî melekelerin kaybolması sonucu gerçekleşen hadise.
Hayatta hiç bir şeyi yapmam demeyin derler.kesinlikle yapmam denilen ne varsa,yapan çok insana şahit oldum.o anı yaşayan insanların ne hissettiklerini hiç bir zaman anlayamayacağız.allah şaşırtmasın çok zayıfız be insanoğlu...

Huntington hastalığının bir sonucu.

https://saglik.wiki/huntington-hastaligi-hd-nedenleri-belirtileri-tedavisi/

Düşünsene; hayatının belli bir kısmındasın, umut tükenmiş gibi, her şey sözleşmiş gibi aynı anda berbat gidiyor.
Aklına düşüyor bu fikir.
Pes ediyorsun.
Var olma çabanı en acı şekilde yok ediyorsun.
Her şey aynı anda kötüye gittiği için çevren de kötü.
Düşünmüyorsun hiç kimseyi.
Düşünmüyorsun olasılıkları.
Acının bittiğine seni inandıran bu fikir tüm ruhunu ele geçirmiş durumda.
Hatta öyle ele geçirmiş ki hiç unutmam dediğin kavramları unutuyorsun.
Kendini bu fikirden vazgeçirmek için çabalamıyorsun bile.
Umudun varlığını çoktan unuttun.
Sana izlemen için verilmiş filmin devamını merak etmiyorsun.
Filmin devamında bir şeylerin düzelebileceğini unutuyorsun.
Ruhunu ele geçiren fikri hayata geçirip 'acının' bitmesi için, hiç olmadığın kadar mutlu şekilde çabalıyorsun.
Bütün bunların biteceği fikrine öyle kaptırmışsın ki kendini, her şeyini toplayıp son hamleyi yaptığında bile gülümsüyorsun.
Dünyaya 'bundan sonra' bırakabileceğin onlarca gülümseme yerine
Tek bir gülümsemeyi tercih ettin.

Her zaman filmin devamının seyredilmesi gerektiğine inanıyorum.

Cesaret gerektiren en büyük korkaklık.

2 sene önce bir kış günü gerçekleştirmeyi kafama koyduğum eylemdi kendisi. Taa ki çok değerli bir arkadaşımın şu sözü söylemesine kadar;
"seni sevmeyen ve umursamayan insanlar yüzünden, seni gerçekten seven, umursayan ve sana değer veren insanlara haksızlık etme."
(bkz:hiç bir sorunu çözmeyecek olan eylem)

düşünmesi bile insanın fizyolojisini çok kötü etkileyen eylem.

geçtiğimiz yıllarda sürekli intiharımı tasarlardım. zira artık tutunamadığığımı düşünüyordum bu hayatta. sadece siyanür bulamadığım için eyleme geçemiyordum.

bu sırada bağışıklık sistemim çöktü diyebilirim. tamamen olmasa da depresyonda olduğum yılların bana hediyesi zayıf bir bağışıklık sistemine sahip olmak oldu. yaz kış hasta geziyorum bu sebeple.

diğer bir yan etkisi de vitiligo oldu.

intihar etmemiş olsam bile etmiş kadar oldum sanırım.

Bu aralar tekrar tekrar yoklayan düşünce.

Yaşanılan sorunun çözümsüz olduğuna inanan, umudunu kaybetmiş, duygusal insanların yaptığı eylem. Hayatın mücadele olduğunu, zaman zaman düşsek de ayağa kalkıp devam etmek gerektiğini, her sorunun bir çözümü olduğunu ve zamanın gerçekten bir ilaç olduğunu bilip, sonuna kadar yürümeye devam etmeli insan.

(bkz:aklımdan çıkmayan düşünce)

inançsız olsaydım acısız olanını araştıracağım olgudur sanırım, ama bu durum hayatı sevmemek ve mutlu olmamakla alakalı değil, çoğu zaman hayatın 5 yaşındaki çocuklarla oyun oynamak gibi gelmesiyle ilgili; o çocuklar oyun oynuyorlar, eğleniyorlar, seviniyorlar, kazanıyorlar, kaybediyorlar, sonucu merak ediyorlar falan ama o oyun büyüdüğünüz için için size anlamsız gelmektedir ya aynen bu hissi yaşıyorum ...