günlüğünden bir alıntı yap

ne diyebilirim ki? her zamanki gibi toparlanıyorum cümlelerini kurup toparlanamadığımdan mı bahsedeyim. aslında bakacak olursan; değişik olan bu günlerde değişiğim ben yine... ne biliyim her şey geliyor üstüme ya da geliyor gibi gözüken şeylerle duvar örüyorum kendime. ayakta kalmaya falan çalışmıyorum. ayaktayım zaten. sadece kadınların karşı cinsinin önünde bilerek düştüğü gibi bilerek düşüyorum yere... çünkü oturmayı yani tembelliği seviyorum.iyiyim ben yeminle umursamıyorum hiçbir şeyi...


tarih:21/02/2019

10-11 yaşlarındayım tabi o zamanlar;
"Sevgili günlük,
Bugün o kızın saçını başını yoldum..."
Kız kimdi acaba diye düşünmeden edemiyorum.

Hep böyle oldum, ipsiz sapsız, samimiyetsiz. Hiç kimse ile anlaşamadım. Hep kafadan kontaktım. İçimde sürekli bir huzursuzluk oldu. Bu huzursuzluğu etrafımdaki insanlar daha da büyüttü, çözemedim. Bazı insanlar herkes gibi değildir tahammül sınırı yoktur. Duygularına itaat ederler ama arkadan mantık sürekli bağırır. Hayatı çekilmez kılan şeyde budur benim için. Şu da bir gerçek, ne zaman mantığını seçti isem hep mutlu oldum. Duyguları seçmiş olmak hep bana zarar verdi daha çok battım. Herkes gibi eğlence tarzlarına sahip değilim. Herkes gibi eğlenemiyorum, benim eğlencem yalnız başına güzel şeyler yapmak. Sosyalleşmek beni yoruyor. Hayatımda bir erkeğe yer vermek beni yoruyor. Birilerini hayatıma almayınca daha mutlu oluyorum. Hayatıma alınca da her şey çok saçma gelmeye başlıyor. Ben kimseyle yapamam ben bu Dünya'da yalnız başına takılmak için gönderildim. Beni hedeflerime ulaşmaya çalışmak kadar mutlu eden bir şey yok. Ah neyse bunu yazmak bana iyi geldiğine göre işe koyulabilirim.


Hayat felsefem: çalış bro çalışmak seni mutlu ediyor.

Hiç kimsem yok sanki. Kendimi itilmiş yok sayılmış hissediyorum. Beni tanıyan herkes benden koşarak kaçıyor. Artık hiç konuşmak istemiyorum. Zaten konuşamıyorum bile. İnsanların hayatında pek bir şey ifade etmiyorum. Şarkıda ne diyor:"hayatım gözlerimin önünden akıp geçti. Hayatta hiçbir şey başaramadığımı farkettim. Tüm planlarım reddedilmiş." Hafif depresyon, bazı şeyleri yeniden görmek beni huzursuz ediyor. Sanat yapmak istiyorum. Benim bir kedim vardı. Canım kedim. Nerede o? O bile kaçtı gitti. Gerçi kalması zor hâtta imkansızdı. Sonuçta ben dayanılacak bir insan değilim değil mi? Bugün biraz üzgünüm sözlük. Hemde yoktan yere ama geçer. Maksimum 5 gün.