geceye bir hüzün bırak

Yeni doğmuş bir çocuk düşünün. Dünyadan bihaber, melekler ile gülüp konuşuyor. 4 ay aile bireylerinin mutluluklarına mutluluk katıyor. Ve ansızın kalbi duruyor... Ambulans'a haber veriliyor. Ama çocuk ex oluyor. Doktorların 1 saat çocuğu hayata döndürmek için canla başla çalışıyor olması hayatın ipine tutunmasını sağlıyorlar. Sadece 6 gün! 6.günün sonunda ise hayatın ip'leri tekrar kopuyor. Sonsuza kadar...

(bkz:evlat acısı)
(bkz:allah kimseye yaşatmasın)

Kuzenim sen saglamsın, rabbim sabır versin...

Lise 2 de karşıma bir öğretmen çıktı. Sadece öğretmen değil arkadaş, abi, sırdaş, her şey oldu bana. Tabi o zamanlar ergenliğimi zirvede yaşıyorum. Ağlarken gülüyorum, gülmekten konuşamazken hıçkırarak ağlamaya başlıyorum, duygularım değişken, hep uç noktalarda.. Neyse genel anlamda derslerde susmayan heyecanlı tiptim. Bahsettiğim öğretmende almanca öğretmeniydi. Önceden bildiğim bir şeyi söylerdi ben heyecanlanıp atlardım biliyorum diye. Dersi hocayı okulumu çok seviyordum. Sonra birkaç kötü olay oldu. Bozulmaya eğilimli psikolojim, altüst oldu. Zırt pırt ağlıyorum, kendi kendime triplere girmişim. Bir cumartesi günü etütte sadece ben Almancayı seçtim. Geçtik sınıfa öğretmenim anlattı ben dinledim. Tabi eski heyecanımdan eser yok. Noldu dedi anlatmaya başladım. O zamanlar yine aşk acısı çekiyorum. Bak dedi, aldı eline kalemi çizmeye başladı. Bu bir yol, bu bir otobüs. Sen bu otobüse ilk durakta bindin son durakta ineceksin. Yol boyunca birileri sana hep eşlik edecek ama sen son durağa tek başına varacaksın.. Daha sonra kendisinden yıllar önce sevdiği kadından bahsetti. Aşkın basit bir şey olmadığını öğretmenimden öğrendim ben. Yalnız bizim maceramız gittiğim okulun batmasıyla erken bitti. Babamın da durumu yoktu, en büyük kabusum olan liseme geri döndüm. Öğretmenime de bir daha ulaşamadım. Umarım iyidir, mutludur..