çocukken hayal edilen veya sorulduğunda dile getirilen meslektir.
ben hep dansöz derdim. gençler bilmez. yıl başlarında çıkardı vakti zamanında sadece bu meslek erbapları. herkes onlara kitlenirdi. çok önemli çok mühim sanırdım onları. erişilmez insanlar gibim. bir gün otobüste sormuşlardı sen büyüyünce ne olcan diye. dansöz dedim. birden müthiş bir sessizlik sardı ortamı. annem babam ehehehe çocuk işte dedi. işte böyle....
"Tır şöförü"
Psikolojik olarak o günlerime dönüyorum, her gün sabah erken kalkıp çizgi film izliyorum ve direksiyon sallamaya başlıyorum bu olay gün sonuna kadar devam ediyor. Tabiki hayalimdeki meslek tırcı olacak o kırmızı renkli üstünde ses çıkartan tuşlar olan direksiyonla büyümüş bir insanım.
Onun dışında da havuz başında heykel olmak isterdim de o biraz daha sıkıcı gelirdi.
Robotlar ilgimi çekiyordu. (bkz:
jetgiller) etkisi altında kalmış olmalıyım sanırım...
Artık her neyse o meslek işte...
Benim için ressamlıktı bu. Babamın "ressamlıkta para mı var" demesiyle son bulmuştu
yazarlık.
hala da devam ediyorum hayalime. ama hala amatörüm.
japonca ve türkçe şiirler yazıyorum.
Şimdi düşündüm de çocukken ben bir meslek hayal etmemişim. Tek amacım okuyup, bir meslek sahibi olup, aileme yardım etmekti. Benim hayalim bir meslek sahibi olmaktı. Büyüdüm, okudum, meslek sahibi oldum ama aileme bir yararım dokunmuyor hâla.Hatta küçükken hiç düşünmediğim bir mesleğe sahibim. Bazen hayat sizi bazı şeylere sürükler maalesef.
balerinVakti zamanında trt1'de buz pateni, artistik jimnastik müsabakaları verilirdi. Onlar hop hop hoplarken ben sevinirdim.
dansözlük.
yırtınıyormuşum küçükken. çevremde de hep 'allam akıl fikir ver' sesleri.
he de geç, küçüğüz zaten allah allah.
Balerin. Tabi o zamanlar baleci olarak biliyorum, onu da balici olarak söylüyorum. Şuan lise terk ve işsiz olmamı göz önünde bulundurursak yanlışlıkla da olsa hayalime yaklaştım sanırım.
can
annapolly
