şiir biterse kuşlar uçamaz

Kadir zorlu'ya ait bir şiir.

akşam aşık olur gibi oldu
nedendir bilmem
bugün kasığımda gezinen çıplak ayağını daha bir çok özledim
düşene el uzatan gözlerini, ince parmaklarını
senin gibi üç taneyi daha içine alabilecek kapasite de olan
ama senden fazlası kokamayan o pijamanı.
daha neleri neleri bir bilsen;
mutlu bir esnafın
mutlu bir cuma sabahında kaldırdığı kepengi andıran
göz kapaklarımı,
ve saçlarını dağılmış, nefesine karanfiller karışmış halde
sabahları seni görmenin verdiği o dayanılmaz hazzı.
ötesinde bir şey, berisinden haber yok
bir annenin asker ocağında atan kalbini düşün
sürgün yiyen bir şairin dizelerini
aşk deyip darbe yedikçe babasının ölümünü hatırlayan
baba sevdalısı kız çocuklarının içine düşenleri...
hasret çekmek, özlemek değil bu, daha fazlası
yolun karşısındaki gözleri görmeyen bir insanın yola çıkmasına tanık olmak
bağırmak, bağırmak, bağırmak
sesimizi ne o karanlığa
ne de akan bu trafiğe duyuramamak
susmak, susmak, susmak
geceleri hasretin yağında kavrulup
kendi ölümümüze tanık olmak nedir, bilir misin? ben hergün o akan trafiğin sesime ettiği zulmü
ve seni düşünerek uykuya dalıyorum.böyle şiirler yazdığıma bakma sen
sazını var gücüyle duvara vurup kıran bir âşık kadar dolu
saz kadar günahsızım
diyorum ya; kırılmak...
işte bu konuda üstüme yoktur diyebilirim
üstelik en ağır kırılmalara tanık edebilirim seni
suratımda, gecenin bir yarısında
kırılan son sigarayı andıran bir ifadeyi görebilirsin
ya da içimde.
onun kadar zehir doluyumdur belki
onun kadar kırıldığı yerden yanmaya mahkum sende biliyorsun ki
kalbimi çok yanlış bir zamanda özgür bıraktın
bir kanaryayı
okyanusun ortasında
özgürlüğüne kavuşturamazsın bir zamanı
bir de içimde bıraktıklarını
ben böylesine akşamlar doluyken
geri alamazsın bakma böyle şiirler yazdığıma dedim ya
muhteva olarak aslında benimde
ne yazacak bir şiirim kaldı
ne de yaşayacak bir hayatım
hayallerimde dahil
afrika şimdi. o zaman da dedim şuan da derim
ve diyorum;
zamana bırakmak
ölürken miras bırakmak ile aynı şey.