saatin bilmem kaçı, günlerden de ne bilmiyorum. tek hatırladığım güneşli bir gündü.
her zamanki gibi kalorifere yaslanmıştım. masamın üzerinde telefonum vardı.
birden ışığı yandı. evet mesaj bekliyordum sonunda geldi diye sevinmiştim.
mesaj ondandı ve şöyle yazıyordu " bitti"...
hayatımda hiç bu kadar ağlamamıştım hiç bu kadar acımamıştı sanırım canım.
gözlerime kızıyordum göz yaşlarım durmuyordu kendi göz yaşlarına hakim olamaz mı insan durmuyordu abi dursana lan diye bağırıyordum.
ona bu kadar bağlanmış olamazdım. belkide beni bu kadar üzen şey kendimi kaptırmış olmamdı.
sonra döndüm ve ona dedim ki "tamam". kişilikten ödün verilmemeliydi bu da geçerdi.
bu inanılmaz bir şeydi hayatımda ilk defa böyle bir şey yaşamıştım o günden sonra-tam bir yıl oldu- hiç ağlamadım.
ağlamayı durduramamak
özellikle insan içindeyken sinir bozucu olan bir durumdur. meraklı bakışların size yönelmesine ve samimiyetten uzak yoğun ilgiye maruz kalmanıza sebep olur.
Olur olmaz yerlerde tutar bu bi de.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?