köy

nüfusu 2000 den aşağı olan, cami, okul, otlak, mera gibi ortak malları bulunan ve toplu veya dağınık şekildeki evlerde oturan insanlar bir bütün olarak köyü ifade ediyor.
cumhuriyetin en eski kanunlarından olan (442 sayılı köy kanunu) kanun hazırlanırken kırsal kesimdeki nufüsun fazla oluşu köy sayılma kriterini etkilemiş görünüyor.
zira şu an doğuda bir çok köyün nufusu 100 kişiyi geçmiyor. (bkz:kamu ihale kanunu) gibi bir çok kanun defalarca değiştirilmiş olmasına rağmen bazı kanunlara ise hiç dokunulmamış çünkü iktidara veya yandaşlara bir fayda sağlamıyor.

Bizim köyümüz hiç olmadı, neredeyse 7 ceddimiz şehirliydi. Henüz 10 yaşlarımdayken bir tanıdığımızın köyüne gitmemle ilk defa görmüş oldum. Ayşe yenge'nin kendi bahçesi vardı ve domatesten şeftaliye kadar her türlü meyveye sahipti. Başlarda insanların ektikleri şeyleri tüketmeleri, fazla olanları da satmaları bana çok garip gelmişti. Şimdi siz işe gitmiyor musunuz diye soruyordum. Aslında bunu sormamın nedeni yaptıkları işleri hafife almam değildi, ilk kez köy işçileri görüyordum yani en azından ben öyle düşünüyorum. Bir keresinde köy kahvesinin ortasındaki dev ağacın dibinde otururken adamın birisi yanıma bir çuval salatalık koydu. Tam adam gidecekken abi gitme çalarlar dedim. Çalsınlar zaten ihtiyacı olanlar alsın diye koydum dedi. En çok şaşırdığım şey de bu oldu. Yani ne bileyim hayatımda hiç bizim apartmanın girişine ihtiyacı olan alsın diye salatalık koyan görmedim.

Değişik bir deneyimdi benim için. Bakış açımı komple değiştirdi.